اسپیس ایکس به ماه نمی خورد/ باز پای چین در میان است

بیل گری، ستاره شناس، که نقش کلیدی در کشف این برخورد داشت، روز شنبه 12 فوریه گفت که در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او می گوید این موشک می تواند بخشی از موشک چینی March3C 3C Ship باشد که در طی ماموریت Changhai 5-T1 در اکتبر 2014 به ماه پرتاب شد. 2020.

گری پروژه پلوتو را مدیریت می کند، نرم افزاری که به طور گسترده برای ردیابی اجرام، سیارک ها و دنباله دارهای نزدیک به زمین استفاده می شود. او روز شنبه پس از دریافت یادداشتی از جان جورجینی، مهندس آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، اصلاحی را در وب سایت خود منتشر کرد.

جورجینی صبح شنبه نامه ای به گری نوشت و توضیح داد که فضاپیمای DSCOVR به ماه نزدیک نیست، بنابراین اگر بخشی از ماه برخورد کند عجیب خواهد بود. با این حال، این قسمت از موشک، صرف نظر از منشأ آن، همچنان در مسیر برخورد با ماه قرار دارد و انتظار می رود در روز چهارم مارس (4 مارس) ساعت 7:25 صبح به وقت شرقی (15:55 بامداد) باشد. تهران) تا. نیمه پنهان ماه را پنهان کنید. این رویداد از روی زمین قابل مشاهده نخواهد بود.

گری در وب سایت خود توضیح می دهد که چرا در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او می نویسد: «بعد از دیدن ایمیل جان، شروع به جستجو در آرشیو ایمیل خود کردم تا بفهمم چرا اولین بار هفت سال پیش او را به عنوان بخشی از موشک DSCOVR شناسایی کردم. من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا ثابت کنم این شی بخشی از یک موشک DSCOVR است.

او از داده های پروژه بررسی آسمان کاتالینا استفاده کرد که به طور مرتب اجسام نزدیک به زمین را برای ارزیابی تهدید آنها بررسی می کند. این پروژه یک ماه پس از پرتاب DSCOVR شیئی به نام “WE0913A” پیدا کرد که در ابتدا یک جرم کیهانی طبیعی به حساب می آمد.

اندکی پس از آن، یک ستاره شناس برزیلی در یک کنفرانس خبری گفت که این شی در مدار زمین قرار دارد، نه خورشید، و نشان داد که ممکن است یک جسم ساخته دست بشر باشد. گری و سایر محققان پس از صحبت با ستاره شناس، دریافتند که WE0913A دو روز پس از پرتاب DSCOVR از روی ماه عبور کرده است.

گری ادامه داد: من و گری شناسایی این شی را به عنوان مرحله دوم موشک فالکون 9 تایید کردیم. این جسم درخششی را داشت که انتظارش را داشتیم و در لحظه مناسب ظاهر شد و در مدار قابل قبولی حرکت کرد. اما او خاطرنشان کرد که شواهد به جای قطعی، تصادفی بودند.

سپس به چیزهای عجیبی در مورد مدار “WE0913A” برخوردم. با توجه به اینکه هیچ مانوری رخ نداده است، موشک باید قبل از عبور ماه در مداری عجیب به دور زمین بوده باشد. گری در ابتدا فکر می کرد که این تغییرات می تواند به دلیل نشت سوخت باقی مانده در موشک باشد که در بین موشک های قدیمی بسیار رایج است. با این حال، چنین تغییری در مسیر DISCOVR به مقدار غیرعادی سوخت نیاز داشت، اگرچه هنوز امکان پذیر بود.

گری می‌گوید: «در آن زمان، من مسیر DISCOVR را نمی‌دانستم و به نظر می‌رسید که ماه از روی ماه می‌گذرد. اما پس از دریافت ایمیل، او به دنبال شواهدی بود مبنی بر اینکه جسم دیگری کمی قبل از مارس 2015 در مداری پرتاب شده است که تعداد کمی از فضاپیماها می توانند به آن دست یابند. این جستجو به Chang’e 5 T1 منجر شد. اگرچه شواهد قطعی نیست.

اما آیا این اولین باری است که بقایای ماه سنگی به ماه برخورد می کند؟

موشکی که به ماه اصابت می کند مطمئناً دوستدار محیط زیست است تا سوزاندن آن در جو زمین و آزاد کردن ذرات اکسید فلزی. ماه جو ندارد، بنابراین نمی تواند از خود در برابر برخورد زباله های فضایی محافظت کند و برخورد این مواد باعث ایجاد یک دهانه بر روی آن می شود.

ماه گذشته، مدارگرد اکتشافی تصویری از یک دهانه 19 متری در مریخ گرفت که در مارس 2013 هنگامی که یک سیارک 500 کیلوگرمی 10 برابر سریعتر از یک موشک برخورد کرد، ایجاد شد. صدها برخورد کوچکتر در دهه گذشته رخ داده است.

برخورد قریب الوقوع در نیمه پنهان ماه رخ می دهد، بنابراین ما نمی توانیم آن را مشاهده کنیم، اما فضاپیما در مدار ماه می تواند از دهانه ایجاد شده پس از برخورد تصویربرداری کند. این قبلا اتفاق افتاده است، بنابراین ما می دانیم که چه چیزی را انتظار داریم.

به عنوان مثال، مرحله بالایی موشک های مورد استفاده در ماموریت فرود بسیار بزرگتر آپولو نیز به ماه برخورد کرد تا لرزش خود را در یک لرزه سنج نصب شده روی ماه ثبت کند و لایه های داخلی ماه را مطالعه کند. لرزه نگارهای آپولو مدت زیادی است که بسته شده اند و مشخص نیست که آیا لرزه نگار چینی Changi 4 قادر به ارائه اطلاعات مفید خواهد بود یا خیر.

در سال 2009، در طی ماموریت LCROSS ناسا، فضاپیما با برنامه ریزی قبلی به سطح ماه برخورد کرد و ذرات تحت تاثیر سنجش های میکروسکوپی قرار گرفتند.

آلودگی بیولوژیکی

با توجه به موارد فوق، ایجاد یک افتتاحیه جدید جای نگرانی نیست. در حال حاضر حدود نیم میلیارد دهانه به قطر 10 متر یا بیشتر در ماه وجود دارد. یکی از مواردی که باید نگران آن بود، آلودگی ماه به میکروب‌ها یا مولکول‌های زنده است که می‌توانند در آینده به عنوان شواهدی از حیات باستانی ماه دیده شوند.

اکثر کشورها متعهد به رعایت دستورالعمل های حفاظت از سیاره و به حداقل رساندن خطر انتقال آلودگی بیولوژیکی از زمین به سیارات دیگر هستند.

این از نظر اخلاقی و علمی مهم است. اخلاقی این است که درست نیست اکوسیستم بالقوه سیارات دیگر را با فرستادن موجودات زمینی به آن سیاره به خطر بیندازیم و از نظر علمی می خواهیم شرایط طبیعی سیاره دیگری را بدون آلودگی آنها بررسی کنیم.

بزرگترین نقض دستورالعمل‌های کمیته تحقیقات فضایی در سال 2019 زمانی رخ داد که یک سطح اسرائیلی حامل یک نمونه دایناسور و هزاران خرس آبی به ماه برخورد کرد. این موجودات نیم میلی متری می توانند در خلاء زنده بمانند اما فعال نخواهند بود. این موجودات و میکروب ها که احتمالاً در روده آنها زندگی می کنند، اکنون در صحنه برخورد پراکنده شده اند.

احتمالاً هیچ یک از آنها به منطقه ای نخواهند رسید که آب کافی برای احیا و فعال کردن آن وجود داشته باشد، اما نباید آن را به خطر بیندازیم.