یک توصیه به دولت جدید

حسین راغفر در گفت وگو با امروزنگار ، اظهار کرد: این افراد نیستند که نیاز به ارائه برنامه دارند ، بلکه خود دولت باید برنامه مشخصی داشته باشد و وزیران باید آن برنامه را اجرا کنند. بنابراین ، دولت در حال حاضر از یک برنامه جامع دقیق غفلت کرده است ، که باید برنامه را برای کوتاه مدت (شش ماه اول) و سپس برای چهار سال اول آماده کند تا بداند چگونه و در چه منبعی اجرا خواهد شد. .د.

وی افزود: همچنین رسیدن به اهداف و برنامه های جامع دولتی بر عهده هر یک از وزارتخانه ها است و مسئولان این وزارتخانه ها باید تجربه کافی برای اجرای طرح را داشته باشند. این در حالی است که نه دولت فعلی و نه دولت قبلی برنامه ای برای اجرا نداشتند.

راغفر گفت: مغایرت بین بخشهای اقتصادی کشور در سه دهه پس از جنگ به دلیل فقدان برنامه های دولتی بود. بنابراین ، همواره از وزیران دولت انتظار می رود که مسائل را حل کنند. علاوه بر این ، دولت باید برنامه خاصی داشته باشد و وزیران آن را اجرا کنند.

وی متن سخنرانی خود در نشست هم اندیشی اقتصاددانان را که در روزهای اولیه انتصاب به رئیس جمهور برگزار شد ، به شرح زیر ارائه کرد:

وی گفت: “در حالی که من در این جلسه فرصت کوتاهی برای طرح مسائل و راه حل ها داشتم ، می خواهم چند نکته مهم را در زیر بیان کنم: مورد فعلی وجود ندارد ، بنابراین این قدرتها باید به دست آید.

۲ فساد اصلی در کشور فساد رسمی و قانونی است که می توان آن را مستند کرد و بدون مبارزه قطعی با فساد ، امکان اصلاح اقتصادی منتفی نیست. علاوه بر اصلاحات ، فرایندهایی که منجر به فساد می شود ، که با فساد مقابله می کند ، که عمدتا الیگارشی در داخل دولت هستند – کسانی که ثروت زیادی را در داخل قدرت به دست آورده اند – یک ضرورت اجتناب ناپذیر برای حل بحران کنونی است.

3- اولین وظیفه دولت بازسازی اعتماد عمومی نسبت به وضعیت کنونی نقش دولت است.

4. درعین حال ، دولت باید به حدی ملی شود که سیاست های اقتصادی اجتماعی سه دهه اخیر منجر به تجزیه جامعه و تضعیف وحدت ملی شده است. جهت ایجاد وحدت ملی ، جهت سیاست های اقتصادی اجتماعی باید کاهش نابرابری های عمده ایجاد شده در کشور باشد. باید به طبقات محروم جامعه ، مورد تاکید امام علی (ع) ، که ستون دین و خاستگاه اجماع مسلمانان و کار و عقب نشینی دشمن را از اولویت برنامه های دولتی می دانست ، توجه کرد.

5- طی دهه گذشته ، خالص سرمایه در کشور به دلیل شوک های عمده ارزی منفی بوده است ، یعنی میزان سرمایه گذاری انجام شده استهلاک سرمایه موجود را پوشش نداده است. به این معنا که جامعه از سرمایه موجود استفاده کرده و منابع را جایگزین کرده است. علت افزایش شدید قیمت ها به دلیل شوک قیمت ارز را باید جستجو کرد. تا زمانی که حباب های قیمتی با این اقتصاد که بیشترین بازده سرمایه را با سوداگری و سوداگری دارد از بین نرود ، نمی توان در تولید سرمایه گذاری کرد. از این پس ، در فضای ملین ، حرکت دولت فضایی را برای دولت بعدی ایجاد کرده است تا قیمت ها کاهش نیابد. یک نفر می گوید تولید تمام خودروهای داخلی 40 میلیون تن برای تولیدکنندگان خودرو هزینه دارد ، در حالی که گروهی دیگر قیمت محصولات غذایی را به میزان قابل توجهی افزایش داده اند. یکی دیگر قیمت مصالح ساختمانی و سیمان را یک شبه چندین برابر می کند. همه اینها برای ایجاد فضا برای جلوگیری از کاهش قیمت و تلاش برای حفظ حباب قیمت انجام می شود.

6. راهی برای خروج از بحران کنونی وجود دارد که می توان بر تمام مشکلات تولید غلبه کرد. ایجاد اشتغال می تواند فقر و نابرابری را کاهش دهد ، اما مطمئناً نمی تواند 25000 دلار تولید کند. حذف حباب های قیمتی و کاهش چشمگیر قیمت ها امکان سرمایه گذاری در تولید و البته اصلاح نظام مالیاتی و بانکی کشور را فراهم می آورد. وی گفت: “با شروع افزایش قیمت ارز توسط دیکتاتورها ، سفارش باید قیمت ارز را کاهش دهد تا فرصتی برای کاهش قیمت کالا و سرمایه گذاری وجود داشته باشد ، اما همه اینها تنها در صورت تصمیم گیری در مورد این اصلاحات را انجام دهید ”

انتهای پیام