چرا بعضی جاده ها را تحت عنوان خطرناک ترین جاده ها می شناسند؟

بعضی جاده ها به دلیل ترکیبی از عوامل محیطی، نقص های زیرساختی و رفتارهای انسانی، عنوان «خطرناک ترین» را به خود اختصاص می دهند و سفر در آن ها نیازمند هوشیاری بالایی است. این مسیرها با پیچ وخم های نفس گیر، شرایط جوی ناپایدار و گاه بی احتیاطی رانندگان، تجربیاتی متفاوت از یک سفر عادی رقم می زنند.

در دنیای امروز، جاده ها شریان های حیاتی هر کشوری محسوب می شوند؛ مسیرهایی که شهرها را به یکدیگر پیوند می دهند، چرخ های اقتصاد را به حرکت در می آورند و خاطرات سفر را برای میلیون ها نفر رقم می زنند. اما در کنار این نقش حیاتی، برخی جاده ها در نقاط مختلف جهان، از جمله ایران، همواره با نام خطرناک شناخته می شوند. این برچسب نه تنها به موقعیت جغرافیایی محدود نمی شود، بلکه حکایت از تعامل پیچیده ای از عوامل دارد که هر سفر را به یک ماجراجویی پرمخاطره تبدیل می کند. پرسش اینجاست: چه چیزی باعث می شود یک جاده چنین عنوانی را یدک بکشد؟ آیا صرفاً به موقعیت کوهستانی یا کویری آن مربوط است، یا عوامل عمیق تری در کارند؟

عوامل کلیدی در خطرناک شدن جاده ها

شناسایی دلایلی که یک جاده را به مکانی پرخطر تبدیل می کنند، نیازمند درک ابعاد مختلفی است که ایمنی سفر را تحت تأثیر قرار می دهند. این عوامل را می توان به چهار دسته اصلی تقسیم کرد: زیرساخت و طراحی جاده، شرایط محیطی و جغرافیایی، رفتارهای انسانی رانندگان و در نهایت، وضعیت فنی خودروها. هر یک از این عوامل، به تنهایی یا در تعامل با یکدیگر، می توانند سرنوشت یک سفر را دگرگون سازند.

عوامل مرتبط با زیرساخت و طراحی مهندسی جاده

طراحی و ساختار یک جاده، سنگ بنای ایمنی آن است. گاه، حتی با وجود رانندگی محتاطانه، نقایص موجود در مهندسی و نگهداری جاده می توانند منجر به حوادث ناگوار شوند. جاده ای که با استانداردهای مدرن فاصله دارد، می تواند به پتانسیل بالایی برای بروز حادثه تبدیل گردد.

نقص در طراحی هندسی

هندسه جاده نقش حیاتی در هدایت ایمن وسایل نقلیه ایفا می کند. پیچ های تند و غیر استاندارد، به ویژه آن هایی که شعاع کمی دارند یا به صورت پشت سر هم قرار گرفته اند، رانندگان را با چالش های جدی روبه رو می کنند. پیچ های کاذب نیز که به اشتباه ارزیابی می شوند، می توانند منجر به از دست رفتن کنترل خودرو گردند. در مسیرهای شیب دار، شیب های زیاد و طولانی در سرازیری ها، کنترل سرعت را دشوار می سازند و فشار مضاعفی بر سیستم ترمز وارد می کنند. در سربالایی های تند نیز، موتور خودروها تحت فشار زیادی قرار می گیرد که می تواند به خصوص برای وسایل نقلیه سنگین، مخاطره آمیز باشد.

عرض ناکافی جاده ها و عدم وجود شانه خاکی مناسب، فضای کافی برای مانور اضطراری یا توقف ایمن را از بین می برد. تصور کنید در یک مسیر باریک، با یک مانع ناگهانی روبه رو شوید و هیچ فضایی برای انحراف یا توقف نداشته باشید؛ اینجاست که نقص در طراحی مهندسی، جان مسافران را به خطر می اندازد. همچنین، در سرازیری های طولانی برای وسایل نقلیه سنگین، نبود مسیرهای فرار (Runaway Ramps) می تواند فاجعه آفرین باشد و به کامیون هایی که ترمز بریده اند، فرصتی برای کنترل مجدد ندهد.

کیفیت پایین ساخت و نگهداری

وضعیت نامناسب آسفالت و روسازی جاده، مانند چاله های عمیق، ترک های گسترده و موج دار شدن سطح، نه تنها تجربه رانندگی را ناخوشایند می کند، بلکه می تواند باعث از دست رفتن کنترل خودرو، به خصوص در سرعت های بالا یا هنگام بارش باران شود. عدم سیستم زهکشی مناسب نیز منجر به آب گرفتگی سطح جاده در زمان بارندگی می گردد که لغزندگی شدید و کاهش چسبندگی لاستیک ها را به همراه دارد.

علاوه بر این، نقص در گاردریل ها و موانع ایمنی، یا عدم وجود آن ها در نقاط پرخطر مانند پرتگاه ها یا کنار رودخانه ها، می تواند عواقب جبران ناپذیری داشته باشد. یک گاردریل فرسوده یا نصب نشده، در لحظات بحرانی نمی تواند از سقوط خودرو جلوگیری کند و سفر را به یک تراژدی تبدیل می سازد.

کمبود امکانات و علائم هشدار دهنده

یکی دیگر از عواملی که به خطرناک شدن جاده ها دامن می زند، نبود روشنایی کافی است، به ویژه در شب و در مناطق مه خیز. رانندگی در تاریکی مطلق، به خصوص در پیچ و خم های ناشناخته، تجربه ای دلهره آور است. نصب نامناسب یا فرسودگی علائم راهنمایی و رانندگی، عدم وضوح آن ها، یا پنهان شدنشان پشت درختان و موانع، می تواند رانندگان را سردرگم کند و هشدارهای حیاتی را نادیده بگیرد. نبود خط کشی های واضح و استاندارد نیز در تاریکی یا شرایط جوی نامساعد، تشخیص مسیر و رعایت لاین را دشوار می سازد. همچنین، کمبود استراحتگاه ها و خدمات رفاهی بین راهی، به ویژه در مسیرهای طولانی، می تواند به خستگی مفرط رانندگان منجر شود و خطر خواب آلودگی را افزایش دهد.

عوامل محیطی و جغرافیایی

طبیعت و ویژگی های زمین شناسی یک منطقه، نقش پررنگی در تعیین سطح خطر یک جاده ایفا می کنند. حتی بهترین طراحی مهندسی نیز در برابر قدرت طبیعت گاهی بی دفاع است.

شرایط آب و هوایی نامساعد

مه غلیظ و همیشگی، به ویژه در گردنه های کوهستانی، می تواند دید راننده را به صفر برساند و عبور از جاده را به تجربه ای کورکورانه تبدیل کند. در این شرایط، حس ترس و اضطراب تمام وجود راننده را فرا می گیرد. بارش برف و یخبندان، سطح جاده را به یک پیست لغزنده تبدیل می کند و کوچکترین حرکت ناگهانی می تواند منجر به از دست رفتن کنترل خودرو شود. باران های شدید و سیلاب نیز با آب گرفتگی معابر و کاهش چسبندگی لاستیک ها، به همراه احتمال ریزش سنگ و رانش زمین، مخاطرات بسیاری را به وجود می آورند. در مناطق کویری، طوفان های شن و گردوغبار، دید را به شدت کاهش می دهند و کنترل خودرو را در دست راننده دشوار می سازند.

ویژگی های طبیعی منطقه

جاده های کوهستانی با گردنه های پرپیچ وخم، ذاتاً ریسک بالاتری دارند. پیچ های تند و سرازیری های طولانی، به مهارت و تمرکز بالای راننده نیاز دارند. مناطق بیابانی نیز با مسیرهای طولانی و یکنواخت، می توانند عامل خستگی مفرط و خواب آلودگی رانندگان باشند؛ یکنواختی مسیر، حس رخوت و بی تفاوتی را در انسان ایجاد می کند که می تواند به حوادث دلخراش منجر شود. مناطق مستعد رانش زمین و ریزش سنگ نیز تهدیدی دائمی برای خودروهای عبوری هستند. تغییرات ناگهانی آب و هوا در جاده های کوهستانی، از آفتاب سوزان تا مه و باران در عرض چند دقیقه، می تواند رانندگان را غافلگیر کرده و به دردسر بیندازد.

بسیاری از جاده های خطرناک نه تنها به دلیل نقص فنی، بلکه به واسطه تعامل پیچیده عوامل انسانی، محیطی و زیرساختی به چنین عنوانی دست یافته اند.

عوامل انسانی و رفتاری رانندگان

نقش انسان در بروز حوادث جاده ای انکارناپذیر است. حتی در بهترین جاده ها و شرایط آب وهوایی مساعد، خطاهای انسانی می توانند نتایج فاجعه باری به بار آورند. راننده، قلب تپنده سفر است و رفتار او، بیشترین تأثیر را بر ایمنی مسیر می گذارد.

خطاهای رایج رانندگی

سرعت غیرمجاز و عدم رعایت سرعت مطمئنه، اصلی ترین عامل در تصادفات مرگبار است. هیجان سرعت، گاه راننده را از خطرات پیش رو غافل می کند. خستگی و خواب آلودگی، قاتل خاموش جاده هاست؛ کاهش تمرکز و افزایش زمان واکنش، حتی برای کسری از ثانیه، می تواند مرز بین زندگی و مرگ باشد. سبقت های غیرمجاز و خطرناک، به ویژه در پیچ ها، سربالایی ها و نقاطی با دید محدود، نشان از بی احتیاطی مفرط دارند. عدم رعایت فاصله طولی مناسب با خودروی جلویی نیز، فرصت واکنش به اتفاقات ناگهانی را از راننده سلب می کند. بی توجهی به علائم راهنمایی و رانندگی و هشدارهای پلیس، خود دعوتی به حادثه است و می تواند سفری ایمن را به کام نابودی بکشاند.

عوامل حواس پرتی

استفاده از تلفن همراه و سایر وسایل الکترونیکی در حین رانندگی، یکی از رایج ترین عوامل حواس پرتی است. چشمان راننده باید به جاده باشد، نه به صفحه نمایش. بحث و جدل یا صحبت های هیجان انگیز با سرنشینان، گاهی تمام تمرکز راننده را به هم می ریزد. حتی خوردن و آشامیدن حین رانندگی نیز می تواند حواس پرتی ناخواسته ای ایجاد کند و در یک لحظه غفلت، سرنوشت را تغییر دهد.

نقص در مهارت و آگاهی

ناآشنایی با قوانین رانندگی و شرایط خاص جاده، به ویژه در مناطق ناشناخته، می تواند خطرآفرین باشد. عدم مهارت کافی در رانندگی در شرایط دشوار مانند باران، برف یا مه، راننده را در موقعیت های خطرناک قرار می دهد. رانندگی تحت تأثیر الکل، مواد مخدر یا برخی داروها نیز، توانایی های شناختی و حرکتی راننده را به شدت تضعیف می کند و او را به یک تهدید جدی برای خود و دیگران تبدیل می سازد.

عوامل مرتبط با نقص فنی خودرو

سلامت فنی خودرو، حلقه ای حیاتی در زنجیره ایمنی سفر است. حتی ماهرترین رانندگان نیز با یک خودروی معیوب، در معرض خطرات جدی قرار می گیرند. نقص در سیستم ترمز، لاستیک های فرسوده که چسبندگی خود را از دست داده اند، یا نقص در سیستم روشنایی (چراغ های جلو و عقب) می توانند در لحظات حساس، تصمیم گیری های حیاتی را تحت تأثیر قرار دهند و منجر به حوادث شوند. عدم معاینه فنی دوره ای و اطمینان از سلامت کامل خودرو پیش از آغاز سفر، ریسک بروز مشکلات فنی ناگهانی را به شدت افزایش می دهد و می تواند سفری لذت بخش را به کابوسی تلخ بدل سازد.

بررسی نمونه های ایرانی: چگونه عوامل فوق در جاده های کشور ما نمود پیدا کرده اند؟

ایران، با تنوع اقلیمی و جغرافیایی چشمگیر خود، دارای جاده هایی است که هر یک داستان خود را از مبارزه با طبیعت و تلاش برای ایمنی روایت می کنند. بسیاری از جاده های پرخطر کشور، ترکیبی از عوامل محیطی، زیرساختی و انسانی را در خود جای داده اند که سفر در آن ها را به تجربه ای خاص تبدیل کرده است. در این بخش، به برخی از این جاده ها و عوامل خطرناک کننده آن ها اشاره می شود.

جاده تهران به مشهد

مسیر طولانی و اغلب یکنواخت جاده تهران به مشهد، رانندگان را با چالش بزرگی به نام خستگی و خواب آلودگی مواجه می سازد. یکنواختی چشم اندازهای بیابانی می تواند هوشیاری را کاهش دهد و منجر به تصمیمات لحظه ای اشتباه شود. رانندگان ممکن است در دام سرعت غیرمجاز بیفتند و تصور کنند این مسیر صاف، فرصتی برای رانندگی با سرعت بالاست. این جاده نه تنها از پایتخت عبور می کند بلکه به قلب معنوی ایران، مشهد، می رسد و همین امر سبب شده تا حجم بالای تردد و گاهی اوقات، عجله برای رسیدن به مقصد، حوادث دلخراشی را رقم بزند. می توان حس کرد که کیلومترها جاده پیش رو، چگونه می تواند چشم ها را خسته و ذهن را درگیر کند.

جاده اهر به تبریز (جاده مرگ آذربایجان)

این جاده کوهستانی، با پیچ های تند و گاهی عرض کم، نیازمند دقت و مهارت رانندگی بالایی است. مسافران در این مسیر، تجربه عبور از گردنه های پرشیب را دارند که می تواند برای خودروهای سنگین چالش برانگیز باشد. نقص در زیرساخت ها، مانند عدم وجود شانه خاکی مناسب یا گاردریل کافی در نقاط پرتگاهی، به «جاده مرگ آذربایجان» شهرت داده است. می توان حس ترس و هیجان را در راننده ای که در یک پیچ تند، ناگهان با خودرویی از روبرو مواجه می شود، درک کرد.

جاده سیرجان به بندرعباس

این جاده به دلیل حجم بالای تردد کامیون ها و وسایل نقلیه سنگین، به عنوان یکی از نقاط پرخطر شناخته می شود. سبقت های غیرمجاز و عجله در رانندگی، به ویژه در مناطق گرم و خشک، می تواند به خستگی راننده دامن بزند و خطر تصادفات را افزایش دهد. در این جاده، می توان حس گرما و سوزش آفتاب را در طول روز تجربه کرد و متوجه شد که چگونه خستگی ناشی از آن، تمرکز راننده را به چالش می کشد.

جاده چالوس

جاده چالوس، در کنار زیبایی های بی نظیر طبیعی خود، به دلیل پیچ های تند، شیب های زیاد، و احتمال ریزش سنگ و رانش زمین، همواره به عنوان یکی از خطرناک ترین جاده ها شناخته شده است. ترافیک سنگین، به خصوص در فصول تعطیلات، مدیریت شرایط را دشوارتر می کند. تصور کنید در میان طبیعت بکر، ناگهان با ترافیکی سنگین و پیچی تند مواجه شوید که دید کافی ندارد؛ اینجاست که زیبایی و خطر در هم می آمیزند و حس هیجان و اضطراب را همزمان به وجود می آورند.

جاده هراز

همچون جاده چالوس، جاده هراز نیز با مناظر کوهستانی و پیچ وخم های فراوانش، مقصدی جذاب و در عین حال پرمخاطره است. لغزندگی جاده در فصول بارندگی و بی احتیاطی برخی رانندگان در پیچ های خطرناک، آمار تصادفات در این مسیر را افزایش می دهد. می توان صدای رودخانه هراز را در طول مسیر شنید و زیبایی های طبیعی آن را حس کرد، اما همزمان، باید از خطرات نهفته در دل آن نیز آگاه بود.

جاده اسدآباد به همدان

این جاده کوهستانی، به ویژه گردنه اسدآباد، در فصول سرد سال به کابوسی لغزنده برای رانندگان تبدیل می شود. کمبود استانداردهای راهسازی، فقدان گاردریل کافی و روشنایی نامناسب، به خطرناک بودن آن می افزاید. رانندگی در این جاده، به خصوص در شب های مه گرفته یا برفی، می تواند تجربه ای دلهره آور باشد که هر راننده ای را با چالش های جدی روبه رو می کند. می توان سرما و سختی مسیر را در زیر چرخ های خودرو احساس کرد و به یادآورد که چگونه هر لحظه ممکن است شرایط تغییر کند.

گردنه حیران (جاده آستارا به اردبیل)

این گردنه با مه غلیظ و همیشگی اش شناخته می شود که دید را به شدت کاهش می دهد و رانندگان را مجبور به رانندگی با سرعت بسیار پایین می کند. پیچ های تند و لغزندگی جاده، به خصوص در فصول بارانی، به خطرناکی این مسیر می افزاید. مسافران در گردنه حیران، خود را در میان ابرها می یابند، گویی در دنیایی دیگر سفر می کنند، اما این زیبایی با خطراتی همراه است که هوشیاری کامل را طلب می کند.

ایمنی جاده ای یک مسئولیت مشترک است؛ ترکیبی از استانداردهای مهندسی، برنامه ریزی محیطی، آموزش رانندگان و نگهداری مستمر، می تواند بسیاری از خطرات را کاهش دهد.

راهکارهای کاهش خطرات جاده ای و افزایش ایمنی

مواجهه با جاده های پرخطر، نه تنها نیاز به درک عوامل ایجادکننده خطر دارد، بلکه مستلزم اتخاذ راهکارهای مؤثر برای کاهش این مخاطرات است. ایمنی جاده ای یک مسئولیت مشترک است که تمام ذینفعان، از دولت و نهادهای مسئول تا رانندگان و شهروندان عادی، در آن نقش دارند.

اقدامات دولت و نهادهای مسئول

دولت و نهادهای مربوطه، نقش کلیدی در ارتقای ایمنی جاده ها دارند. این مسئولیت شامل مجموعه ای از اقدامات پیشگیرانه و بهبوددهنده است:

1. بهبود مستمر و استانداردسازی زیرساخت های جاده ای: این شامل تعریض جاده ها، اصلاح پیچ های تند و خطرناک، بهبود سیستم های زهکشی برای جلوگیری از آب گرفتگی، نصب روشنایی کافی به ویژه در نقاط حادثه خیز و گردنه ها، و استفاده از آسفالت باکیفیت و مقاوم در برابر شرایط جوی مختلف می شود. تصور کنید جاده ای که هر ساله شاهد بازسازی و نوسازی است، چگونه می تواند حس اطمینان را به رانندگان منتقل کند.

2. افزایش نظارت پلیس راه و اجرای قوانین: حضور مؤثر پلیس در جاده ها و برخورد قاطع با تخلفات رانندگی مانند سرعت غیرمجاز، سبقت های خطرناک و رانندگی در حالت خستگی، می تواند عامل بازدارنده ای قوی باشد. احساس نظارت، راننده را به رعایت بیشتر قوانین ترغیب می کند.

3. توسعه مراکز معاینه فنی و نظارت بر سلامت خودروها: اطمینان از سلامت فنی خودروها قبل از ورود به جاده، یک گام مهم در پیشگیری از حوادث ناشی از نقص فنی است. دولت باید دسترسی به این مراکز را آسان تر کرده و نظارت بر کیفیت معاینات را افزایش دهد.

4. اطلاع رسانی عمومی در مورد وضعیت جاده ها و شرایط آب و هوایی: ارائه به موقع و دقیق اطلاعات در مورد وضعیت آب وهوا، ترافیک و نقاط پرخطر، به رانندگان کمک می کند تا تصمیمات آگاهانه ای بگیرند و در صورت لزوم، سفر خود را به تعویق بیندازند یا مسیر جایگزین انتخاب کنند. حس آمادگی پیش از سفر، آرامش خاطر بیشتری به ارمغان می آورد.

5. فناوری های نوین در ایمنی جاده ای: استفاده از سیستم های هوشمند حمل ونقل (ITS)، تابلوهای متغیر پیام، سنسورهای تشخیص مه یا یخ زدگی جاده و سامانه های هشداردهنده هوشمند، می تواند به افزایش چشمگیر ایمنی کمک کند. این فناوری ها، تجربه رانندگی را متحول می سازند و خطرات را به حداقل می رسانند.

مسئولیت فردی رانندگان و سرنشینان

همان قدر که اقدامات دولتی و زیرساختی مهم هستند، مسئولیت فردی رانندگان و حتی سرنشینان نیز حیاتی است. این مسئولیت پذیری جمعی، می تواند ضامن سفری ایمن برای همه باشد.

• رعایت اکید قوانین راهنمایی و رانندگی و سرعت مجاز: سرعت مطمئنه، تنها یک عدد روی تابلو نیست؛ بلکه نتیجه سال ها تجربه و تحلیل حوادث است. رعایت آن، اولین قدم برای حفظ جان خود و دیگران است. خود را در جای راننده ای مسئولیت پذیر تصور کنید که هرگز جان خود و همراهانش را به خطر نمی اندازد.

• برنامه ریزی سفر و استراحت کافی: خستگی، تمرکز را می رباید و واکنش ها را کند می کند. برنامه ریزی برای توقف های منظم و استراحت کافی قبل از شروع سفر طولانی، از خواب آلودگی در پشت فرمان جلوگیری می کند. تجربه یک استراحت کوتاه در میان راه، می تواند انرژی از دست رفته را بازگرداند.

• بررسی فنی کامل خودرو پیش از حرکت: اطمینان از سلامت ترمزها، لاستیک ها، چراغ ها و سطح مایعات خودرو، از بروز مشکلات ناگهانی در جاده جلوگیری می کند. این کار ساده، می تواند از اتفاقات ناگوار جلوگیری کند.

• پرهیز از رانندگی در شرایط نامساعد جوی در صورت امکان: گاهی بهترین تصمیم، به تعویق انداختن سفر در شرایط مه، برف سنگین یا باران شدید است. هیچ عجله ای ارزش به خطر انداختن جان را ندارد. وقتی جاده زیر برف پنهان است، می توان حس کرد که قدرت طبیعت چقدر می تواند بر رانندگی تأثیر بگذارد.

• رانندگی تدافعی و حفظ فاصله ایمنی: همواره آماده واکنش به خطاهای احتمالی دیگران باشید. حفظ فاصله ایمنی با خودروی جلویی، زمان کافی برای واکنش در شرایط اضطراری را فراهم می کند. این حس هوشیاری دائمی، مانند یک سپر نامرئی، شما را محافظت می کند.

• بستن کمربند ایمنی برای تمامی سرنشینان: کمربند ایمنی، ساده ترین و مؤثرترین ابزار برای کاهش آسیب در تصادفات است. این یک قانون ساده اما حیاتی است که می تواند تفاوت میان زندگی و مرگ باشد. حس امنیت ناشی از بستن کمربند، حتی قبل از حرکت، آرامش بخش است.

نتیجه گیری

جاده ها، چه شریان های حیاتی باشند و چه مسیرهایی برای کشف زیبایی های پنهان، گاهی با چالش هایی روبه رو می شوند که آن ها را به عنوان خطرناک ترین جاده ها معرفی می کنند. این پدیدار نه تنها نتیجه شرایط جغرافیایی و محیطی دشوار است، بلکه ریشه در نقص های زیرساختی، ضعف در نگهداری و از همه مهم تر، رفتارهای انسانی رانندگان دارد. عوامل متعددی مانند پیچ وخم های تند، شیب های نامتعارف، آسفالت نامناسب، کمبود علائم هشداردهنده، مه غلیظ، یخبندان، و البته سرعت غیرمجاز، خستگی و حواس پرتی رانندگان، همگی دست به دست هم می دهند تا سفر را به تجربه ای پرمخاطره تبدیل کنند.

نمونه های فراوانی از این جاده ها در ایران، مانند مسیرهای تهران-مشهد، چالوس، هراز و گردنه حیران، به خوبی گواه تعامل پیچیده این عوامل هستند. هر یک از این جاده ها داستان خود را از زیبایی و خطر روایت می کنند و هر راننده ای که پای در آن ها می گذارد، می تواند حس مواجهه با این چالش ها را تجربه کند.

ایمنی جاده ای، مسئولیتی فراتر از یک وظیفه اداری است؛ یک پیمان جمعی میان دولت، نهادهای مسئول و تک تک شهروندان است. بهبود مستمر زیرساخت ها، نظارت دقیق بر اجرای قوانین و استفاده از فناوری های نوین در کنار آموزش های فراگیر و افزایش آگاهی عمومی، می تواند بسیاری از خطرات را کاهش دهد. از سوی دیگر، مسئولیت پذیری فردی رانندگان در رعایت قوانین، برنامه ریزی سفر، استراحت کافی و اطمینان از سلامت فنی خودرو، گامی اساسی در جهت سفری ایمن و خاطره انگیز است. تنها با همکاری و هوشیاری جمعی می توانیم امید به کاهش تصادفات و رسیدن به مقصدی امن و سلامت را در دل هر سفری زنده نگه داریم. در نهایت، هر سفری با این شعار آغاز می شود که مهم مقصد نیست، مهم راهی است که در آن سلامت می مانی.