تصویر جنگنده نسل ششم آمریکا / جعلی است یا واقعی؟
به گزارش امروزنگار مقامات رسمی نیروی هوایی ایالات متحده در مصاحبه ای با نشریهٔ Air & Space Forces Magazine به صراحت اعلام کردند که تصاویر منتشرشده «بازتاب دهندهٔ دقیق طراحی نیستند». منابع آگاه گزارش داده اند که هنرمندان بوئینگ به طور آگاهانه ویژگی های خاصی را در طراحی تغییر داده اند و حتی خود نیروی هوایی دست کاری هایی برای پنهان سازی اسرار واقعی طراحی انجام داده است.
به نقل از یک پزشک این نخستین بار نیست که چنین کاری صورت می گیرد؛ در بسیاری از پروژه های پیشین استیلث (Stealth) ارتش آمریکا تصاویری منتشر کرده که عملاً چیزی از طرح نهایی لو نمی دهد. بنابراین احتمال بسیار زیاد وجود دارد که هم کَناردها و هم زاویهٔ غیرمعمول بال ها صرفاً برای سردرگم کردن تحلیلگران خارجی و مأموران اطلاعاتی طراحی شده اند.
با توجه به شکل دماغه و بال های رندر شده برخی تحلیلگران حدس زده اند که طراحی F-۴۷ از پروژه ای مخفی در دههٔ ۹۰ به نام Bird of Prey (پرندهٔ شکارگر) الهام گرفته شده است. آن پروژه نیز توسط بوئینگ و در بخش مخفی Phantom Works توسعه یافته بود. Bird of Prey بدون دم با طراحی شبیه سفینه های فیلم Star Trek و فناوری پیشرفتهٔ رادارگریزی ساخته شده بود و بعدها تجربه های فنی آن در ساخت هواپیمای بدون سرنشین X-۴۵ به کار رفت. شباهت های هندسی موجود بین آن پروژهٔ کهنه و رندرهای F-۴۷ ممکن است نشان دهندهٔ تداوم خط طراحی ویژه ای باشد که بوئینگ طی دهه ها در پروژه های محرمانه دنبال کرده است.
اما بخش قابل پیش بینی و بسیار مهمی از F-۴۷ به پیشرانهٔ آن مربوط می شود. برخلاف جنگنده های امروزی که یا باید بین سرعت بالا یا مصرف بهینهٔ سوخت یکی را انتخاب کنند موتورهای adaptive-cycle (سیکل تطبیقی) در F-۴۷ اجازه می دهند که هواپیما در شرایط مختلف بهینه ترین حالت عملکردی را برگزیند. این موتورها می توانند نسبت عبور جریان هوا (bypass ratio) را حین پرواز تغییر دهند؛ بدین صورت که در حالت عادی از هوای بیشتر برای صرفه جویی در سوخت بهره می برند و هنگام نیاز به شتاب جریان را به سوی عملکرد حداکثری هدایت می کنند. رقابت میان دو غول صنایع هوافضا Pratt & Whitney و General Electric برای ساخت این پیشرانه ها جریان دارد.
فرماندهی پهپادهای همراه: مهره های مکمل در شطرنج هوایی آینده
یکی از اهداف کلیدی در طراحی جنگنده F-۴۷ ایجاد توانایی برای فرماندهی مستقیم «پهپادهای جت مجهز همراه» است که با عنوان Loyal Wingman ( همراهان وفادار) شناخته می شوند. در میدان های نبرد آینده جنگنده های سرنشین دار مانند F-۴۷ با چالش هایی چون تعداد کم برد زیاد و محدودیت در حمل تسلیحات مواجه اند. در اینجا پهپادهای همراه می توانند نقش سرباز فیل یا حتی وزیر را در شطرنج جنگ هوایی ایفا کنند: آن ها با هزینه کمتر تولید می شوند قابلیت حمل موشک دارند می توانند توجه دشمن را منحرف کنند و از زوایای مختلف به شناسایی یا اخلال بپردازند. برخلاف گزینه هایی که صرفاً با پادهای خارجی می توانند به پهپاد فرمان دهند سیستم کنترل در F-۴۷ درون بدنه و به شکل استتارشده و هم پیکر (Stealth-Conformal) طراحی خواهد شد. این امر موجب کاهش بازتاب راداری و افزایش هماهنگی با سیستم های الکترونیکی پیشرفته می شود.
در حال حاضر نیروی هوایی ایالات متحده دو مدل از پهپادهای همراه را مورد ارزیابی قرار داده است: General Atomics YFQ-۴۲ و Anduril YFQ-۴۴. هر دو مدل توانایی حمل موشک پرواز در کنار F-۴۷ با سرعت بالا و اجرای مأموریت های شناسایی یا اخلال الکترونیکی را دارند. در کنار این گزینه ها نسخه ای پیشرفته تر با عنوان «Increment ۲ Loyal Wingman» نیز در حال طراحی است که امکانات رزمی پیشرفته تری دارد. مزیت اصلی این پهپادها آن است که بدون آنکه جان خلبان را به خطر بیندازند می توانند شعاع عملیات جنگنده ها را افزایش دهند مواضع دشمن را آشکار کنند یا حتی به عنوان سپر دفاعی در برابر موشک های دشمن عمل کنند. این یعنی F-۴۷ نه تنها خودش یک جنگنده است بلکه به یک پلتفرم فرماندهی تاکتیکی هوایی نیز تبدیل می شود.
در رندرهایی که تاکنون از F-۴۷ منتشر شده اند هیچ اثری از ورودی های هوا برای موتور دیده نمی شود. این موضوع نشان دهندهٔ سطح بالای استتار و دقت در طراحی پنهان سازی است. در جنگنده های مدرن ورودی موتور یکی از نقاط حساس برای بازتاب راداری محسوب می شود چرا که پره های کمپرسور در معرض تابش مستقیم رادار هستند. طراحان با استفاده از کانال های مارپیچ و سطوح جذب کنندهٔ امواج رادار (Radar-Absorbing Intake Geometry) سعی کرده اند ورودی ها را در بدنهٔ اصلی پنهان کنند. در نتیجه F-۴۷ می تواند بدون فاش کردن موقعیت خود مأموریت های شناسایی یا رهگیری را انجام دهد. این نوع طراحی بسیار پرهزینه و پیچیده است اما برای حفظ برتری هوایی در برابر سامانه های دفاعی مدرن کاملاً ضروری خواهد بود.
کاهش وزن حذف دم افزایش پیچیدگی
یکی از تصمیم های بلندپروازانه در طراحی F-۴۷ حذف دم هواپیماست. این کار مزایایی چون کاهش وزن و مقاومت آیرودینامیکی دارد و به بهبود پنهان کاری کمک می کند. اما از سوی دیگر نبود سکان عمودی و افقی پایداری پرواز را به شدت کاهش می دهد. برای جبران این ضعف سامانه های پرواز با کمک رایانه (Fly-by-Wire + AI Flight Control) به کار گرفته می شوند که با الگوریتم های پیشرفته کنترل ریزحرکت ها تعادل و پاسخ به تغییرات ناگهانی را در لحظه انجام می دهند. این فناوری از تجربیات پیشین در ساخت بمب افکن های B-۲ و پهپادهای X-۴۷B استخراج شده و حالا به سطحی رسیده که می تواند در یک جنگنده مانورپذیر نیز به کار گرفته شود.
F-۴۷ تنها یک جنگندهٔ نسل ششم نیست بلکه نماد گذار به مرحله ای تازه از نبردهای هوایی هوشمند و پنهان کارانه است. طراحی این هواپیما از بالچه های گمراه کننده گرفته تا سامانه های فرماندهی پهپاد نشان می دهد که جنگ آینده نه در آسمان بلکه در بُعد اطلاعات و فریب مهندسی تعیین می شود. استفاده از موتورهای سیکل تطبیقی رادارهای با توان بالا و طراحی هم پیکر با پهپادها قدرتی فراتر از هر پلتفرم پیشین به F-۴۷ می دهد. آنچه فعلاً فاش شده تنها نوک یک کوه یخ است.
آنچه از جنگندهٔ F-۴۷ منتشر شده بیش از آن که حقیقت را نمایان کند طراحی شده تا واقعیت را پنهان کند. آیا این سطح از فریب مهندسی شده به راستی برای دور زدن دشمن است یا نشانه ای از تغییر اساسی در راهبرد نظامی آمریکا؟ وقتی تصویر اهمیتش را از دست می دهد باید به آنچه گفته نمی شود بیشتر توجه کرد.
۵۸۵۸