خودروهای الکترک یا برقی پدیده های جدیدی نیستند. این خودروها تاریخچه بسیار جالب توجهی دارند و حتی در یک برهه زمانی، به خودروهای اصلی در بازارتبدیل شده بودند.
تغییرات بزرگی در صنعت اتومبیل دنیا در حال رخ دادن است: ماشین های خودران یک پس از دیگری و با هدف ایمن تر نمودن حمل و نقل وارد خیابان ها می شوند. از همین رو، رویای آینده ای همراه با این وسایل نقلیه که از مدت ها قبل در ذهن انسان شکل گرفت، ظاهرا در حال تحقق است.
طی سال های اخیر، جمع کثیری از مهندسان صنعت خودروی دنیا، موفق شدند که با ممارست و پیگیری خود مشکل ساخت این نوع ماشین ها را حل کرده و با کوچک تر کردن مقیاس این تکنولوژی قابلیت هایش را به میزان چشم گیری وسعت ببخشند.
از همین رو، بر آن شدیم تا مروری داشته باشیم به برخی از قابل توجه ترین پیشرفت های صورت گرفته در این صنعت. با همراه باشید.
راننده این ماشین در خودروی دیگری که پشت سر آن حرکت می کرد نشسته بود و با استفاده از امواج رادیویی فرمان، کلاچ، ترمز و دنده های آن را کنترل می کرد. البته ایمنی، اصلی ترین خصوصیت مطرح شده برای آن ماشین نبود و حتی یک بار، عملکرد نامناسبش باعث شد به اتومبیل کناری که پر از خبرنگار و عکاس بود برخورد نماید.
بزرگراه آینده
در این نمایشگاه بزرگراه های خودکار همراه با برج های کنترل رادیویی و همچنین ماشین هایی که در لاین های دیوار کشی شده حرکت می کردند به نمایش گذاشته شدند.
خودروی مفهومی Firebird II که در سال 1956 میلادی ساخته شد در اصل نخستین تلاش جنرال موتورز برای محقق ساختن دیدگاهش در مورد ایمنی خودرو و سیستم های هدایت خودکار ماشین بود. در سال 1958 میلادی، Firebird III رونمایی شد و در همان زمان هم جنرال موتورز و هم سازمان رادیویی آمریکا آزمایشاتی را روی بزرگراه های خودکار به انجام رساندند.
در مورد جنرال موتورز باید بگوییم که این شرکت با استفاده از کابل هایی که در بستر زمین قرار داده شده بودند پالس های الکترونیکی را برای گیرنده های کار گذاشته شده در داخل این خودروها ارسال می کرد.
سیستم های هوشمند رهگیری
در سال 1966، تیمی از محققین مرکز هوش مصنوعی موسسه تحقیقاتی استنفورد کار توسعه ماشینی به نام شِیکی را آغاز کردند که می توانست در محیط های جهان واقعی مسیریابی کند. این سیستم البته هیچگاه به سطح جاده ها راه پیدا نکرد و تا ابد پشت درهای بسته باقی ماند با این همه، حسگرها و نرم افزار طراحی شده برای آن در قیاس با انواع مشابه جزو بهترین ها بودند.
خطای انسانی
در سال 1971 آزمایشگاه تحققیات جاده ای انگلستان از انجام پروژه ای مشابه به سازمان رادیویی آمریکا و جنرال موتورز خبر داد. در آن پروژه، ماشین ها به سیستم های الکترونیکی-مکانیکی «هدایت خودکار» مجهز می شدند که در واقع راحتی رانندگی در اتوبان را با ایمنی سفرهای ریلی تلفیق می کرد.
حرکت مبتنی بر دوربین
در سال 1983 میلادی، یکی از پروژه های دارپا که در قالب برنامه وسیع تری به نام محاسبات استراتژیک انجام می گرفت پژوهشی تحت عنوان وسایل زمینی خودکار را با محوریت سیستم های خودکار انجام داد.
آن وسیله در اصلی نوعی «درون» زمینی نظامی بود که با استفاده از دوربین (و سپس راهکارهای رهگیری محاسباتی) مسیر خود را شناسایی می کرد و تلاش داشت که به خودمختاری کامل در حرکت دست پیدا کند.
دید پویا
پردازش سیار
اصلاح مقرون به صرفه
چالش های زمینی دارپا
این ماشین برای حرکت، به ابزارهایی فراتر از دوربین مجهز شده بود که از آن جمله می توان به لیزر های مادون قرمز، سیستم های راداری برای مشاهده بردهای طولانی، حسگر جی پی اس، و چند مادربرد پنتیوم ام اشاره نمود.
رانندگی شهری
ماشین های شرکت کننده در این مسابقه باید در تمام طول مسیر به صورت خودکار حرکت می کردند و در عین حال با اتومبیل های دیگری که در مسیر بودند هم برخورد نمی کردند و مراقب تابلوها، موانع و ترافیک های انسانی هم می بودند.
در جستجوی جاده ها
در سال 2009 میلادی، گوگل که دیگر اتومبیل های شرکت کننده در چالش دارپا را حمایت می کرد، پروژه ماشین خودران خودش را کلید زد.
این اتومبیل ها وارد خیابان های مجاور به ساحل اقیانوس آرام شدند و در سال 2010 میلادی 140 هزار مایل را در نوردیدند. ماشین های خودران گوگل همزمان پشتیبانی و حمایت مهندسان را نیز داشتند (که بسیاری از این افراد برندگان رقابت های سال 2005 و 2007 دارپا بودند) و از ویدئو، رادار و لیزر برای مسیریابی خودکار خود استفاده می کردند.
چالش بین قاره ای
گفتنی است که همه سیستم های رهگیری به خدمت گرفته شده در این ماشین ها انرژی مورد نیازشان را از پنل های خورشیدی دریافت می کردند و یک ابزار جانبی واقعا پایدار و سودمند را برای ماشین های کنونی به نمایش گذاشتند.
شاتل هوشمند
حمل و نقل زیبا
در سال 2014 میلادی، گوگل از طرح های خود برای تولید ماشین های خودران کوچک خبر داد و در سال 2015 میلادی نخستین نمونه از این ماشین ها برای رانندگی آزمایشی تولید گردید. مسافران این خودروها صرفا کافی است که در صندلی عقب بنشینند و از سفر خود لذت ببرند چراکه هیچگونه فرمانی در داخل کابین آنها در نظر نگرفته شده.
ماشین آینده در امروز
مرحله بعدی در تولید اتومبیل های خودران توسط جمعی از خودروسازان مطرح دنیا در حال شکل گیری است. برای نمونه ماشین مفهومی مرسدس بنز F015 امسال رونمایی گردید که اگر خاطرتان باشد فضای داخلی آن مملو از نمایشگر است و صندلی هایش هم قابلیت چرخش در کابین لوکس آاما خودروهای الکتریکی ابدا تازگی ندارند، آنها از تاریخچه ای بس غنی در ایالات متحده آمریکا برخورداند و حتی در برهه ای، اصلی ترین اسباب حمل و نقل شهروندان این کشور به شمار می رفتند.
در ادامه این مطلب با همراه باشید تا با هم نگاهی بیاندازیم به تاریخچه این ماشین ها.
نخستین روزهای اوج خودروهای الکتریکی را می توان اواخر دهه 1800 و اوایل دهه 1900 میلادی دانست.
در سال های 1899 و 1900 میلادی، فروش ماشین های الکتریکی بیش از سایر مدل ها بود. در واقع 28 درصد از تمامی 4192 خودروی تولیدی در ایالات متحده آمریکا در سال 1900 الکتریکی بودند. کل ارزش خودروهای فروخته شده از این دسته نیز بیش از انواع بنزین سوز و ماشین های بخار در آن سال بود.
در اوایل دهه 1900 میلادی، این ماشین ها مزایایی کلیدی نسبت به انواع بهره مند از موتورهای بنزین سوز و بخار داشتند.
نمونه های اولیه از خودروهای الکتریکی فاقد اسب بودند و می توان آنها را درشکه هایی خواند که انرژی مورد نیاز خود را از باتری ها تامین می کردند و البته مزایای بیشماری داشتند.
برای نمونه، این خودروها هیچگونه دود، سر و صدا و لرزشی که معمولا از طریق ماشین های بنزین سوز و انواع بخار تولید می شد را نداشتند و کار کردن با آنها نیز به مراتب آسان تر بود.
ماشین های بنزین سوز برای آنکه روشن شوند به هندل نیاز داشتند و علاوه بر این، رانندگان آنها باید به صورت دستی دنده شان را در حین حرکت عوض می کردند (کما اینکه در ایران خودمان هم هنوز بخش اعظمی از ماشین ها اینطور هستند).
البته در ماشین های بخار، نیازی به عوض کردن دنده به صورت دستی نبود اما استارت زدن و شروع به حرکت آنها اندکی زمان می برد و علاوه بر این برد کمتری هم در مقایسه با ماشین های الکتریکی داشتند.
تا سال 1935 میلادی، محبوبیت ماشین های الکتریکی از میان رفت
تا دهه 1920 میلادی، تولید کنندگان ماشین های الکتریکی به موفقیت های قابل توجهی دست پیدا کردند اما تولید این خودروها در سال 1912 میلادی به اوج خود رسید.
در این زمان، تولید انبوه موتورهای احتراقی هنری فورد، باعث شد که قیمت اتومبیل های بنزین سوز به میزان زیادی نسبت به انواع الکتریکی پایین بیاید. برای مثال در سال 1912 میلادی، یک سواری الکتریکی قیمتی در حدود 1750 دلار داشت در حالی که ماشین های بنزین سوزی با قیمت 650 دلار فروخته می شدند.
نسل بعدی ماشین های بنزین سوز نیز همراه با بهبودهای دیگری ارائه گردید که از آن جمله می توان به استارت الکتریکی اشاره نمود و همین مساله باعث شد که در سال 1935 میلادی، از میزان تولید خودروهای الکتریکی به شدت کاسته شود.
در دهه های 1960 و 1970 میلادی، علاقه به ماشین های الکتریکی مجددا زیاد شد.
درست مانند امروز، نگرانی از بابت آلودگی هوا یکی از اصلی ترین دلایلی بود که باعث شد علاقه به تکنولوژی ماشین های الکتریکی و تولید آنها بار دیگر زیاد شود.
در سال 1970 میلادی، قانونی به نام هوای پاک به تصویب رسید که به موجب آن، ایالت های مختلف باید کنترل کیفیت هوای خود را در دست می گرفتند و استانداردهای تازه ای براساس مهلت های اعلام شده از سوی دولت مرکزی کسب می نمودند.
از طرفی، تحریم نفت سازمان اپک در سال 1973 میلادی، باعث شد که قیمت بنزین به میزان سرسام آوری افزایش پیدا کند و در نتیجه بر تمایل شرکت ها برای یافتن راهکارهای جایگزین اضافه گردد.
در سال 1976 میلادی هم کنگره آمریکا وارد عمل شد و قانونی را برای انجام تحقیقات، توسعه و نمایش ماشین های الکتریکی و هیبریدی به تصویب رساند که به سازمان انرژی این کشور مجوز می داد از انجام تحقیقات و توسعه خودروهای الکتریکی و هیبریدی حمایت به عمل آورد.
بیشینه سرعت این ماشیین های الکتریکی برابر با 70 کیلومتر بر سرعت بود و سرعت متوسط شان 61 کیلومتر بر ساعت اعلام شد و بردی در حدود 80 الی 95 کیلومتر داشتند.
ماشین های این کمپانی بیشینه سرعتی برابر با 72 کیلومتر بر ساعت داشتند و برد حدودی شان هم 100 کیلومتر اعلام شده بود و با قیمتی معادل 4000 الی 4500 دلار فروخته می شدند.
ماشین های الکتریکی صرفا یک پدیده آمریکایی نبودند و خودروسازان سرتاسر دنیا به تدریج سرمایه گذاری های بیشتری را روی این حوزه انجام دادند. جالب است بدانید که حتی BMW هم نخستین خودروی الکتریکی خود را در جریان بازی های المپیک تابستانه سال 1972 رونمایی کرد.
خودروی 1602 E محصول بی ام و در سال 1972 توسعه یافت و در همان سال نیز در بازی های المپیک تابستانه به نمایش گذاشته شد.
1602 E انرژی مورد نیازش را از 12 باتری سرب-اسید تامین می کرد و موتور آن توانی معادل 42 اسب بخار داشت. بیشینه سرعت آن ماشین برابر با 100 کیلومتر بر ساعت بود و می توانست با هر بار شارژ 60 کیلومتر را طی کند.
برگزار کنندگان المپیک در جریان بازی های مونیخ از این ماشین ها استفاده کردند با این همه، آن خودرو هیچگاه به مرحله تولید نرسید.
در دهه 1970 میلادی، ماشین های الکتریکی بیشتری تولید شدند اما فروششان خوب نبود.
محدودیت هایی که در سرعت و برد این ماشن ها وجود داشت و البته سبک و ظاهر کلی شان باعث شد که استقبال عمومی از آنها کم باشد و محبوبیت شان در دهه 1980 میلادی به پایین ترین حد خود برسد.
اما قوانینی که تا دهه 1990 میلادی در مورد تصاعدات کربنی اتومبیل ها به تصویب رسید، خودروسازان را بر آن داشت تا بار دیگر به شکلی جدی تر در مورد ماشین های الکتریکی فکر کنند.
قانون هوای پاک سال 1990 میلادی و قانون سیاست انرژی سال 1992، انگیزه لازم برای سرمایه گذاری شرکت ها در این حوزه را فراهم کرد.
یکی از محبوب ترین ماشین های الکتریکی که در این دوران ساخته شد مدل EV 1 جنرال موتورز بود.
جنرال موتورز از سال 1996 میلادی، تولید این ماشین را آغاز کرد و 1117 دستگاه از آن را ساخت. این ماشین تنها در دسترسی شهروندان کالیفرنیا، آریزونا و جرجیا قرار می گرفت و امکان خریدش وجود نداشت و صرفا اجاره داده می شد.
برد ماشین پس از هر بار شارژ برابر با 160 کیلومتر بود و ظرف تنها هفت ثانیه می توانست سرعت خود را از 0 به صد کیلومتر بر ساعت برساند.
واکنش مصرف کنندگان به این خودرو مثبت بود، با این همه، تولید EV 1 کسب و کار پرسودی برای جنرال موتورز نبود و در نهایت این شرکت تصمیم گرفت که پس از اتمام دوران اجاره، همه ماشین های سطح ایالات یاد شده را فرا بخواند.
در مرحله بعد، جنرال موتورز اغلب آن ماشین ها را نابود کرد و تنها 40 دستگاه از آنها را نگه داشت تا به موزه و موسسات تحقیقاتی اهدایشان کند.
ظهور تویوتا پریوس باعث افزایش علاقمندی کاربران به ماشین های کم مصرف شد.
پریوس نخستین بار در سال 1977 میلادی در ژاپن تولید شد اما کمی بعد یعنی در سال 2000 میلادی به اقصی نقاط جهان عرضه گردید.
پریوس یکی از نخستین ماشین های هیبریدی-الکتریکی در دنیاست که به صورت انبوه تولید گردید و به سرعت به محبوبیت رسید. در سال اول عرضه این ماشین به صورت جهانی، شرکت تویوتا حدود 50 هزار دستگاه از آن را فروخت.
تا جولای سال 2015 میلادی، این شرکت بیش از 8 میلیون دستگاه خودروی ترکیبی فروخته است که بالغ بر 5 میلیون دستگاه آن را پریوس تشکیل می دهد.
انتشار خبر برنامه های تسلا برای ساخت ماشین های باتری خور با برد 320 کیلومتر پس از هر بار شارژ در سال 2006 میلادی، جان تازه ای به این صنعت بخشید.
تسلا در سال 2011 میلادی، رودستر خود را معرفی کرد. آن ماشین علیرغم وعده های شرکت سازنده اش بردی برابر با 386 کیلومتر بر ساعت داشت با این همه، قیمت تعیین شده برای آن بالغ بر 100 هزار دلار بود.
این ماشین با هر بار شارژ قادر بود مسافتی در حدود 160 کیلومتر را طی کند و با قیمت منطقی تر 30 هزار دلار فروخته می شد.
تسلا که چشم به آینده دوخته، در نظر دارد تا سال 2017 میلادی نخستین ماشین خود برای بازارهای انبوه را با نام مدل 3 تولید کند.
این شرکت تا به امروز بیشتر روی ساخت ماشین های لوکس و بسیار پیشرفته تمرکز کرده است، با این همه، پیش بینی کرده که تا سال 2017 نخستین خودروی اقتصادی اش را به بازار عرضه کند.
مدل 3 بردی برابر با 320 کیلومتر خواهد داشت و با قیمت 35 هزار دلار فروخته می شود.
اما خودروسازان سنتی نظیر فولکس واگن و جنرال موتورز هم بیکار ننشسته اند و در تلاشند تا جای پای خود را در این بازار محکم کنند.
در سال های آتی، خودروهای الکتریکی متعددی از سوی خودروسازان قدیمی وارد بازار می شوند.
جنرال موتورز در نظر دارد ماشین Chevy Bolt خود (که در بالا می بینید) را در اواخر سال 2016 وارد مرحله تولید انبوه کند. این ماشین بردی برابر با 320 کیلومتر دارد و باتری آن ظرف تنها 45 دقیقه تا 80 درصد شارژ می شود.
پیش بینی شده که بولت با قیمت حدودی 30 هزار دلار فروخته شود و در نتیحه می توان آن را رقیب مستقیم مدل 3 تسلا خواند.
اخبار مربوط به این خودرو کاملا محرمانه هستند و شرکت سازنده اش هم اعلام کرده که آن را تا سال 2020 میلادی آماده می کند.
این شرکت اطلاعاتی را در خصوص برد خودروی خود اعلام نکرده با این همه، نیک سمسون مدیر واحد توسعه و تحقیق آن اعلام کرده که باتری های مورد استفاده در این ماشین ها بزرگ تر از انواعی است که در خودروهای تسلا دیده می شوند.
این گفته می تواند بدان معنا باشد که نخستین اتومبیل های تولیدی این استارتاپ بردی در حدود 400 کیلومتر یا بیشتر را پس از هر بار شارژ داشته باشند.
شرکت ما بیش از ۱۵ سال است که در حوزه لوازم هیوندای مشغول به کار است . شما مشتریان عزیز میتوانید لوازم یدکی هیوندای اصل را با کیفیت عالی و قیمت مناسب از فروشگاه کرمان موتور یدک خریداری کنید . هیوندای مرکزی توانسته با بیش از ۳ هزار محصول در امر خرید و فروش قطعات هیوندای ، مشتریان زیادی را جلب خود کند و همیشه به اعتقادات مشتریان خود در رابطه با قطعات خودروی هیوندای احترام گذاشته است تا بتوانید بهترین خدمات را ارائه کند .
